Even er uit: U kent dat wel. Deze keer viel onze keus op het Maankwartier in Heerlen. 20 minuutjes rijden, parkeren in het Loon, een dikke 10 minuten lopen en dan versteld staan van de bouwsels die voor je oprijzen. Het is heel apart, dat moet gezegd. Ik vind het, in feite, een nieuw spoorwegstation, maar dan verpakt in gedachtenkronkels over reizigers, bewoners en zaken in een bouwwerk wat in het oude Rome van de Romeinen niet zou misstaan. Enfin: ga zelf maar eens kijken. De stationsbenadering is omgekeerd evenredig aan Sittard: hier moet je, voor bepaalde sporen eerst ondergronds kruisen; in Heerlen moet je, voor het station, omhoog, een steile helling op, of via trappen of via liften en dan weer, inwendig, via trappen of lift, terug naar de perrons. Het klinkt allemaal heel ingewikkeld en in feite is het dat ook.
Enfin: dat hadden we allemaal goed bekeken en besloten koffie te gaan drinken in een cafe, onderaan bij het begin van het Maankwartier. Daarna wilden we de Saroleastraat (de winkelstraat) nog eens doorlopen om te bezien wat daar allemaal al is verdwenen en wat nog allemaal gaat verdwijnen. De cafebaas vroeg, zoals het hoort, naar onze QR-code. We haalden beide onze telefoons te voorschijn en vertoonden ons QR-plaatje aan de baas. Bij mijn vrouw zei hij: “deze geeft geen accoord, sorry” en bij de mijne zei hij: “tja, dat is een internationale, die kan ik niet lezen, sorry”. Schuddend met zijn hoofd en mompelend wenkte hij ons naar binnen waar we toch konden genieten van een perfekt verzorgde koffie.
Gebeurt dat nou alleen bij ons?
Leo
Vorige